Gel, gel, ne olursan ol yine gel,
İster kafir, ister mecusi, ister puta tapan ol yine gel,
Bizim dergahımız,
umitsizlik dergahı değildir,
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel…
Ben yaşadıkça Kur’an’ın bendesiyim
Ben Hz.Muhammed’in ayağının tozuyum
Biri benden bundan başkasını naklederse
Ondan da bizarım, o sözden de bizarım, şikayetçiyim…
Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız
Bizim mezarımız ariflerin gönüllerindedir…
Güneş olmak ve altın ışıklar halinde
Ummanlara ve çöllere saçılmak isterdim
Gece esen ve suçsuzların ahına karışan Yüz rüzgarı olmak ister.
Hazreti Mevlana Celaleddin Rumi
Hazreti Mevlanayı anma etkinlikleri ve yıl dönümü münasebeti ile biraz bahsetmek istedim.
Az önce tv lerde yayını sona eren Hz. Mevlana'yı anma etkinliklerinin son günü olan Şeb-i Aruz programını izledim bu yılki etkinliklere dahil oluşum sadece bununla sınırlı kaldı, ve gördüğüm kadarıyla Mevlana kültür merkezinde gerçekleştirilen ve etkinliğin son programı olan Şeb-i Aruz Mevlana'nın deyimiyle Düğün Gece'si programında neredeyse her milletten her kültür ve kesimden insan dev salonu doldurmuştu, Mevlana'nın gel çağrısına uyarak yine her yıl olduğu gibi onbinler Konya'ya geldi gezdi ve gördü.
Konya bu programlar çerçevesinde on beş gün boyunca her ulustan misafirlerini ağırlıyor, hepside geziyor görüyor Diyar-ı Mevlana şehri Konya'nın manevi atmosferinde farklı anlar ve duygular yaşayarak ayrılıyorlar bu şehirden , ve belkide Gez Dünya'yı Gör Konya'yı deyimi anlam buluyor bu dünyanın pek çok ülkesinden gelen Mevlana ziyaretcileri sayesinde.
Yaşamını "Hamdım, piştim, yandım" sözleri ile özetleyen Mevlâna 17 Aralık 1273 pazar günü Hakk'ın rahmetine kavuştu. Mevlâna'nın cenaze namazını vasiyeti üzerine Sadrettin Konevi kıldıracaktı. Ancak Sadreddin Konevi çok sevdiği Mevlâna'yı kaybetmeye dayanamayıp cenazede bayıldı. Bunun üzerine Mevlâna'nın cenaze namazını Kadı Siraceddin kıldırdı.
Mevlâna ölüm gününü yeniden doğuş günü olarak kabul ediyordu. O öldüğü zaman sevdiğine, yani Allah'ına kavuşacaktı. Onun için Mevlâna ölüm gününe düğün günü veya gelin gecesi manasına gelen "Şeb-i Arûs" diyordu ve dostlarına ölümünün ardından ah-ah, vah-vah edip ağlamayın diyerek vasiyet ediyordu.
"Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız! Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir"
